Film według mnie może być pewną formą psychoterapii, chociaż do klasycznej psychoterapii z kozetką, nie jestem do końca przekonana. Ale mamy tu bohaterkę, która startuje jakby z niczego, z pułapu zero. Znajduje się obca w nieznanym kraju, bez rodziny i bez przyjaciół. Ten dziecięcy wiek może być też symbolem niedojrzałej osobowości lub kogoś, kto zaczyna nowe życie, albo zaczyna żyć świadomie i czerpać radość życia. Początkowo Mary miała prawo być nieufna wobec wszystkich ludzi, jak również do pogody czy nawet krajobrazu. I częściowo taka była.

I mogła zaprezentować postawę typu – nic mi się tutaj nie podoba, jest zimno, wietrznie, deszczowo, nie mam się z kim bawić, bo przecież nie z bratem służącej. Mogła nie wykazać żadnego zainteresowania tym, kto płacze, ani tym, czy istnieje tajemniczy ogród. Wielu ludzi taką postawę, czyli wszystko na „nie” reprezentuje. Nie podoba im się ani miejsce zamieszkania, ani praca, ani nic. I nie podejmują żadnych prób, żeby znaleźć ciekawe aspekty życia, aby poznać wartościowych ludzi i zaprzyjaźnić się z nimi , aby znaleźć pozytywne aspekty rzeczywistości i się na nich skupić. Albo nawet zamieniać aspekty negatywne na pozytywne. Mary właśnie zaprezentowała ta drugą postawę, zamiast malkontenctwa, że jest sierotą, którą nikt się nie interesuje, pierwsza zaczęła wyciągać rękę.

Tajemniczy ogród to miejsce, gdzie Mary zaczęła dostrzegać rzeczy dobre, piękne i ciekawe. Tam pielęgnowała przyjaźń, poznała piękno natury, odkryła w sobie pasję. Raz szło jej to lepiej, a raz gorzej, ale posuwała się do przodu. Kluczem do filmu są oczywiście słowa „Jeśli umiecie patrzeć, to zobaczycie, że cały świat jest ogrodem” .

Do tego wszystkiego jeszcze trzeba dodać rewelacyjną realizację, muzykę Preisnera, zdjęcia Deakinsa. Rewelacja.